Ir al contenido principal

Democracia real xa

O ver este movemento que se está a producir, non podo por menos que volver 35 anos para atrás.
Nestes momentos o meu discurso era de desencanto, pois non vía combativa a xuventude, dábame a impresión de que estaba nun estado de letargo permanente, cando por definición ten que ser o motor dos cambios radicais.
Máis o 15M vin un raio de esperanza, un auténtico "brote verde" de unha xuventude que se a está a xogar o seu futuro, de unha xuventude máis preparada que a da miña xeneración e ca que non se conta.
Coma hoxe é xornada de reflexión, quero facerlles as seguintes:

Que ninguén manipule o voso movemento.
Que non o deixedes morrer despois do 22M, pois non valería para nada o feito e perderiades toda a forza en outras reivindicacións.
Que vos organicedes coma unha corrente, máis nunca coma partido; nese momento que entredes no seu xogo estaredes perdidos.
Que somos moitos os que nos solidarizamos con vos.
Que non é unha utopía. Todos os grandes logros en materia social foron utópicos nun principio.

Tamén me trae a cabeza aqueles poetas malditos que tan avidamente líamos e musicaban xente coma Paco Ibáñez.
Recordando a eses poetas e os seus textos, vexo que seguen sendo totalmente actuais, que os seus textos seguen vixentes.
Dese repaso mental, déixovos un de Gabriel Celaya:
" ESPAÑA EN MARCHA"
Nosotros somos quien somos.
¡Basta de Historia y de cuentos!
¡Allá los muertos! Que entierren como Dios manda a sus muertos.


Ni vivimos del pasado,
ni damos cuerda al recuerdo.
Somos, turbia y fresca, un agua que atropella sus comienzos.


Somos el ser que se crece.
Somos un río derecho.
Somos el golpe temible de un corazón no resuelto.


Somos bárbaros, sencillos.
Somos a muerte lo ibero
que aún nunca logró mostrarse puro, entero y verdadero.


De cuanto fué nos nutrimos,
transformándonos crecemos
y así somos quienes somos golpe a golpe y muerto a muerto.


¡A la calle que ya es hora
de pasearnos a cuerpo
y mostrar que, pues vivimos, anunciamos algo nuevo.


No reniego de mi origen
pero digo que seremos
mucho más que lo sabido, los factores de un comienzo.


Españoles con futuro
y españoles que, por serlo,
aunque encarnan lo pasado no pueden darlo por bueno.


Recuerdo nuestros errores
con mala saña y buen viento.
Ira y luz, padre de España, vuelvo a arrancarte del sueño.


Vuelvo a decirte quien eres.
Vuelvo a pensarte, suspenso.
Vuelvo a luchar como importa y a empezar por lo que empiezo.


No quiero justificarte
como haría un leguleyo.
Quisiera ser un poeta y escribir tu primer verso.


España mía, combate
que atormentas mis adentros,
para salvarme y salvarte, con amor te deletreo.
    
                                      Gabriel Celaya