Onte, sábado, houbo andaina. Estamos a rematar o Camiño ata Fisterra.
A etapa de onte vouna a resumir con tres palabras: asfalto, choiva e néboa, non faltou de nada. E unha etapa na que apesares do asfalto, é de beleza visual, con uns prados de un verde case que insultante, orgulloso e que tan seguro de si que te mira por riba da ombreira. Máis por mor da choiva fíxose insufrible (hai que o pasou mellor en Arzúa), ata non había gañas de sacar fotos.
De todo mereceu a pena o sitio que tíñamos escollido para xantar en Olveiroa, e do que vos dou o enderezo da web (www.aspias.net) por si caedes por alí, merece a pena. Nos non escollemos o xantar, simplemente deixámonos guiar po lo dono do local, moi ben. Se de casualidade caedes e ten empanada de bacallau, non pasedes sen tómala.
E nada máis, así foi pasando o día, ca auga escorregando polo chuvasqueiro e deixando os pantalóns para retorcer.
Na seguinte xa chegamos a o mar, chegamos a Muxía.
A etapa de onte vouna a resumir con tres palabras: asfalto, choiva e néboa, non faltou de nada. E unha etapa na que apesares do asfalto, é de beleza visual, con uns prados de un verde case que insultante, orgulloso e que tan seguro de si que te mira por riba da ombreira. Máis por mor da choiva fíxose insufrible (hai que o pasou mellor en Arzúa), ata non había gañas de sacar fotos.
De todo mereceu a pena o sitio que tíñamos escollido para xantar en Olveiroa, e do que vos dou o enderezo da web (www.aspias.net) por si caedes por alí, merece a pena. Nos non escollemos o xantar, simplemente deixámonos guiar po lo dono do local, moi ben. Se de casualidade caedes e ten empanada de bacallau, non pasedes sen tómala.
E nada máis, así foi pasando o día, ca auga escorregando polo chuvasqueiro e deixando os pantalóns para retorcer.
Na seguinte xa chegamos a o mar, chegamos a Muxía.